Śmieciowa gospodarka, czyli przemysłowy recykling na miarę pustkowi

[justify]Radziecki z satysfakcją obserwował jak kolejny skład kolejki przemysłowej, wiozący złom potoczył się w kierunku wysypiska i huty. Hutnicy mieli już swoje sposoby, aby posortować , a w razie potrzeby – również porozdzielać różne stopy, aby uzyskać czystą surówkę hutniczą. Reszta gruzu i śmieci trafiała na złomowisko, które jednak – wbrew oczekiwaniom, w końcu miało przyjąć pół zrujnowanego miasta – wcale specjalnie nie rosło.[/justify] [center][br][img]http://pub.wandystan.eu/PTR/winktown/huta_winkt.jpg[/img][br] [b]Jeden z Hutników przy pracy[/b][br][/center] [justify][br]Z wysypiska czerpali wszyscy – poza hutnikami, którzy zabierali cały metal, również gruz z budynków był zbierany, a następnie mielony, aby posłużyć do produkcji nowego betonu wedle lokalnych receptur. Rzadkie drewno znikało natychmiast jako opał bądź budulec, to samo działo się z papierem, a elektronika była błyskawicznie rozrywana, aby odzyskać rzadkie pierwiastki znajdujące się w środku. [/justify] [justify]Odpady organiczne również nie zalegały. Pozbawione węchu gnarpy oraz przymuszone bobry przebierały co trafiało ze śmieciami i przenosiły wszystko do wielkiej kompostowni. Gigantyczny zbiornik, który co jakiś czas opróżniano na pola, był chyba jedynym powodem dla którego w pobliżu Winktown w ogóle coś rosło. Od czasu spalenia pól ogórkowych co prawda mniej, ale zawsze coś. Kompost był zresztą dość agresywny – z uwagi na napromieniowanie, resztki martwych bobrów i inne, ciężko do zidentyfikowania elementy, zdarzało mu się pożerać nieuważnych przechodniów. Niektóre co bardziej wyrafinowane gangi supermutaków wrzucały swoich przeciwników do kompostownika.[/justify] [justify]Koncentrująca się wokół złomowiska gospodarka zbieracko-recyklingowa rozwijała się, w miarę gdy z ideologicznego przyzwyczajenia milicje wyszkolone przez wandejczyków rozwijały przemysł, zarażając tym również bardziej pragmatycznych Winków. Odnowione i mocno rozbudowane warsztaty miejskie produkowały różne elementy – od ceramicznych pancerzy dla antyinkwizycyjnych „golemów” wandejskich milicji, przez paliwo do inkwizytorskich miotaczy aż po elementy elektroniki, które następnie sprzedawano... wrogom z Imperium Robotów. [/justify] [center][br][img]http://pub.wandystan.eu/PTR/winktown/warsztaty_winkt.jpg[/img][br] [b]Wnętrze jednego z zakładów produkcyjnych[/b][br][/center] [justify][br]To ostatnie zresztą musiało niechętnie, ale podjąć handel z Winktown, kiedy okazało się że w zajętych przez siebie terenach brak zasobów i przemysłu metalowego - a próby ściągnięcia go drogą morską z Bialenii czy Hasselandu zawiodły z uwagi na interwencję marynarki wandejskiej. Początkowo próbowali coś tam podkradać, ale wiadomo było że transport przez pustkowia był raczej mało wygodny, zresztą metalowy złom i tak trzeba było przetopić, oczyścić i zahartować w profesjonalnej hucie. [/justify] [justify]W efekcie rozwoju przemysłu rozwinęła się też współpraca z Kolejarzami. Ponieważ Huta i warsztaty cierpiały na ciągły niedobór materiałów, były one ściągane z całych pustkowi. W zamian Kolejarze mogli liczyć na remonty i części dla swoich pociągów, a dodatkowo Perła Pustkowi dokładała się do remontowania i otwierania dotychczas nieczynnych torów, aby poszerzyć swój zasięg handlowy. [/justify] [center][br][img]http://pub.wandystan.eu/PTR/winktown/kolejarze_winkt.jpg[/img][br][b]Zakład naprawy pociągów dla Kolejarzy[/b][br][/center] [justify][br]Pustkowi nie da się oswoić, czy kształtować. Można jednak powiedzieć, że w miarę poszerzania się „pajęczyny”, czyli sieci wpływów handlowych Winktown to w drogę ruszało więcej pociągów, więcej (uzbrojonych po zęby) karawan przemieszczało się między rozproszonymi ośrodkami cywilizacji. Pustkowia stały się trochę mniej puste. [/justify]