OST 2016 - PRESELEKCJE

Nie ma co się pierdzielić w temacie, mamy trzy piosenki w klimacie Pustkowi, więc będziemy głosować. Jak ktoś miał swój własny typ i go nie zgłosił wcześniej to niech następnym razem nie zasypia pod stołem jak debatujemy o ważnych rzeczach.

Głosowanie trwa do 25.06. Każdy z zainteresowanych ma kawałek kartki i ołówek i wrzuca do słoika stojącego na barowym szynkwasie numer piosenki na którą oddaje głos. Potem się sfałszuje wyniki wyborów i ogłosi jedyny i słuszny werdykt. Dziękuję!

1.

2.

3.
[br]
Widać że do słoika wyborczego ustawia się kolejka bobrów popierających jedyną i słuszną opcję zaprezentowaną przez Ojca Narodu, Pana Talerza.

Talerz, niczym jakiś prezydent z przedwojennych czasów jako pierwszy oddaje swój głos w wyborach piosenki która będzie reprezentowała Pustkowia na konkursie muzycznym w Trizondalu. Bazgrze krzywą cyferkę na świstku papieru będącym lokalnym odpowiednikiem karty do głosowania i wrzuca swój głos do słoika wyborczego.

Do punktu głosowań przychodzi oddział szturmowców, na czele z ambasadorem Techrzeszy von Stutthofem. Korzystając z uprzejmości bobrów, przybyli pomijają kolejkę i zaczynają pisać coś na kartkach. Wszyscy, jak jeden mąż postanowili zagłosować (zgodnie z zarządzeniami Fuhrera) na:

*jebs*

Drzwi tradycyjnie wyleciały z zawiasów. Wszyscy spojrzeli ździwieni na wchodzącego Radzieckiego, który się zmieszał.

- Sorry, to z przyzwyczajenia.

Machnął ręką. Milicjanci z karabinami rozgonili kolejkę. Po chwili do sali weszło dwóch supermutaków, wnosząc ogromny słój wypełnionymi kartkami. Po chwili przyciszonej dyskusji wzięli słoik który stał obecnie i wyrzucili przez okno do najbliższej studzienki kanałów. Na jego miejscu stanął słój z dużą czerwoną gwiazdą.

Radziecki w tym czasie nabazgrał na kartce



I dorzucił do nowego słoja, po czym opuścił lokal, zostawiając mutaków i kilku bardziej inteligentnych milicjantów (którzy umieją liczyć) na straży słoja.

Jakiś czas po szopce odstawionej przez majora Radzieckiego drzwi lokalu ponownie się otworzyły. Przez framugę drzwi przeszło troje ludzi, których czarne jak smoła płaszcze przysłaniały ukryte pancerze wspomagane ze znanym każdemu symbolem na piersi. Miejscowe mutaki i milicjanci natychmiast unieśli broń z zamiarem oddania kilku serii, jednak ich ruchy były zbyt powolne. Inkwizytorom wystarczyła chwila aby miotacze załatwiły całą sprawę spopielając wandopodobne ścierwa. Kiedy lokal został opróżniony ze zbędnych gapiów, a nasączony herezją słój znalazł się za oknem, do lokalu wszedł Juarez ciągnąc za sobą zakutego w kajdany Winka. Inkwizytor położył go, wyjął z kieszeni płaszcza żyletkę i wyciął na jego plecach taki oto napis:

Tośmy się dogadali. Nie przewiduję więcej głosów, więc można ogłosić że Pustkowia Winków na najbliższym Our Sound będą reprezentowali Wílbert Eckart und seine Volksmusík Stars i ich House of the Rising Sun. Już posyłam bobrzego kuriera do Trizondalu, który przekaże Marcelowi Hansowi nasz wybór.

NEIN! NEIN! NEIN! NEIN!

[br]

Mhm, spopielając ceramiczne pancerze. Mieliśmy już na ten temat rozmowę. Ale w gównowątku nie będę się spierał.

Zapomniałem. Wybaczysz mi? :*

Wybaczę.

<wbija mu gumową kaczkę w opancerzone dupsko, rozrywając blachy jak papier>

O, już wybaczyłem.

Juarez z niesłychanym wkurwieniem wbił wzrok w majora po czym sprzedał mu mocnego sierpa w jego czerwony nos tak, że jego furażerka podleciała trzy metry pod sufit.

A jednak dobrze, że podczas oblężenia Winktown spadł na mnie kawał betonowej ściany. Blaszana proteza zamiast kości biodrowych i pośladków ma swoje plusy! - powiedziawszy to spojrzał z drwiną na wijącego się na podłodze Radzieckiego.