Lata walk ulicznych

Radziecki był wkurwiony. Ledwo co udało mu się zacząć wprowadzać do tego miasta trochę socjalistycznego porządku, a tu bunt maszyn i znowu rozpierducha. "Burdel, nie miasto" pomyślał, miażdżąc w dłoni czerep kolejnego oszalałego robota sprzątającego. Spokojnie wycelował i odpalił z armaty w toczącego się w jego kierunku robota-ochroniarza, który eksplodował.

- kapral Bober, raport taktyczny! - zachrypiał, , przeladowując. Podskoczył do niego brązowy bóbr.
- Melduję szefie, że kapral Bober nie żyje! Zginął śmiercią bohatera walcząc z elektryczną ostrzałką do nożyczek. - wypiszczał.
- A wy to kto? - warknął Radziecki odstrzeliwując kolejnemu robotowi jednostkę sterującą.
- szeregowy Bober, towarzyszu majorze! - bóbr wyprężył się slużbiście.
- Awansuję was na kaprala. Rozkaz jest nadal aktualny, kapralu Bober. - znowu przeładował.
- Tak jest. Powoli likwidujemy przeciwników w całym mieście. Walczymy o bramy - póki co jest tam masa robocich strażników, ale trzymamy Różowego Kundla i stamtąd ich odstrzeliwujemy. W pozostałej części miasta czyścimy dom po domu, poszerzając kontrolowaną strefę. Gene.... ajajAAAAAA. - raport został przerwany przez automatycznego zrywacza farby, który strumieniem ognia zamienił świeżo upieczonego kaprala (he, he, he) w stek.
Radziecki złapał armatę za lufę i mocnym ciosem rękojeści zamienił robota w kupę złomu.
- Kurwa, znowu potrzebuję nowego kaprala. - westchnął.

Von Maikowski wraz z garstką swoich, najlepszych Inkwizytorów nerwowo spogląda na mapę w jednym z zatęchłych budynków ogarniętego wojną Winktown. Nagle do pomieszczenia wchodzi jeden z donosicieli, salutuje i mówi: Wasza Ekscelencjo! Roboty z fabryk Słoma-Tech zbliżają się do naszych granic. Znajdują się około 50 km od miasta!
Rozwścieczony Von Maikowski uderzył pięściami w stół i krzyknął: Kurwa mać! Dopiero co zaczęliśmy spychać te złomy w kierunku południowych barykad, a już nadchodzi kolejne cholerstwo.
Znów spojrzał na mapę, chwycił czerwony ołówek i zakreślił koło.
Szanowni Panowie... Nie mamy innego wyjścia jak uderzyć na te zardzewiałe puszki ze Słoma-Techu zanim dotrą do bram Winktown. Nie możemy sobie pozwolić aby przybyły do miasta w takiej sile bojowej jaką mają obecnie. W tym miejscu urządzimy zasadzkę... - wskazał ręką na czerwony okrąg. Wszyscy podwładni spojrzeli na wskazany punkt niepewnym wzrokiem.
Wawelberg! - krzyknął Von Maikowski. Weź ze sobą dziesięciu ludzi i znajdźcie majora Radzieckiego. Powiedz mu żeby przygotował solidną obronę w centrum miasta. Musi odciążyć nasze jednostki póki nie wrócimy.
Inkwizytor skinął głową po czym wyszedł zamykając drzwi. Minister ponownie zwrócił się w stronę podwładnych: Słuchajcie! Dnia dzisiejszego tworzy się Świętą Armię Wyzwolenia i nakazuje się włączenie w jej szeregi wszystkich jednostek walczących w okręgach I, III, i IV. Dowodzić będę osobiście. Oddziały z II i V okręgu muszą wytrzymać do czasu przybycia żołnierzy majora Radzieckiego. Teraz przegrupujcie swoje jednostki i rozdajcie żywność, oraz amunicję. Następnie Von Maikowski wyciągnął starannie zwiniętego papierosa, zapalił i dodał: Ekhmm... Jeżeli ktoś chciałby się wycofać to niech zrobi to teraz. Wiecie gdzie są drzwi...
Po tych słowach jeden z Inkwizytorów odpiął pas z bronią, położył go na stole i odszedł w kierunku drzwi. W jednej chwili padł strzał. Kula przeszła przez plecy Inkwizytora na wylot i utkwiła w stalowych drzwiach. Minister schował pistolet z powrotem za pazuchę i powiedział: Wyruszamy o zachodzie słońca bez żadnego pierdolenia. Chwała Świętej Inkwizycji! Śmierć heretykom!
Wszyscy powtórzyli ostatnie dwa zdania i wraz z dowódcą opuścili pokój.

Cholera, nie miało być skreślenia, a pogrubienie... Głupi telefon. Niemniej jednak post powyżej obowiązuje.

Poprawiłem. Osobiście jednak myślę że Twoje roboty pod Twoją nieobecność zostaną zepchnięte do defensywy - dop. Talerz

Tymczasem Von Maikowski wraz z podległa mu Świętą Armią Wyzwolenia przemierzał Pustkowia niczym pielgrzymka idąca do Częstochowy i zmierzał w kierunku miejsca zasadzki. Wyprawa nie była lekka... Oddziałom powoli kończył się alkohol i jedyne co się ostało to skrzynka hasselandzkiego piwa. Tak! Przebrzydłego carskiego szczynopodobnego piwa. Oczywiście minister wiedział co z tym zrobić. Nałożył na skrzynie klątwę odprawiając trzy razy Przeklęty Rytuał i oskarżył ją o herezję. Siki z Hasselandu zostały potraktowane miotaczem płomieni typu "Inferno" z należytym brakiem szacunku i czci.
Po długiej wędrówce Armia w końcu dotarła do miejsca zasadzki i zajęła pozycje na dwóch przeciwległych wzgórzach. Inkwizytorzy wytrwale oczekiwali wroga, któremu się nie specjalnie spieszyło. Po kilku męczących godzinach jeden z donosicieli dostrzegł wreszcie roboty ze Słoma-Techu.



Atakujemy tylko na moją komendę zrozumiano?! Oczywiście Ekscelencjo von Maikowski! - odpowiedział jeden z dowódców.
Co?! Nie wymawiaj mojego nazwiska Ty włochaty obsarjnogo! Życie Ci nie miłe? Używaj kryptonimów, bo inaczej te blaszane puszki zmiotą nas z powierzchni ziemi. Po chwili dowódca odpowiedział: Tak jest bracie Dupogrzmocie! Von Maikowski spojrzał się na niego morderczym wzrokiem i powiedział przez zęby: Żartów Ci się zachciewa cholerny pimplu niemyty? Toż to kryptonim Jaretzkiego! Widząc minę ministra dowódca zbladł i wykrztusił: Rozumiem bracie Juarezie...
Ehhh... Dobra, jak tylko podejdą do tamtej sterty gruzu atakujemy. Drugi batalion da nam osłonę ogniową ze wzgórza jeżeli jeszcze się nie schlali, a my uderzymy na te kupy złomu przy wsparciu "Atomowego Szamana". Czekać na rozkaz!

Horda zaawansowanych robotów bojowych ze Słoma-Techu zbliżała się do pozycji Świętej Armii Wyzwolenia. Można powiedzieć, że w tym właśnie momencie co drugi Inkwizytor miał już pełne gacie, a co trzeci dopiero w nie srał. Natomiast Juarez cierpliwie czekał i obserwował dolinę dopalając drugą paczkę austro-węgierskich papierosów. Nagle zerwał się z miejsca i przykucnięty pobiegł w stronę zachodnich oddziałów.
Jasna cholera! Idą! Cała masa pieprzonych, słomagromskich konserw przemierza dolinę! Daj przez radio, że zaczynamy balety!
Radiooperator natychmiast chwycił za słuchawkę i przekazał rozkaz: Ja Pasztet, Ja Pasztet. Kiełbasa zgłoś się.
Kiełbasa zgłasza się. Brakuje Wam wódki czy zagrychy?
Wódki! - krzyknął radiooperator. W jednej chwili Juarez wyrwał mu słuchawkę i powiedział: Rozpoczynamy operację "Jezioro Łabędzie" Wy zachlane, włochate małpy! Wszyscy na pozycje. Równo o 12.00 rozpocznijcie ostrzał!
Tak jest! Bez odbioru. - odpowiedział Inkwizytor.

Kiedy wybiła 12.00 rozpętało się istne piekło. Inkwizytorzy z przeciwległego wzgórza zaatakowali nieprzygotowane roboty i przygwoździli je ogniem z rakiet "Żelazna Bestia". Maszyny ze Słoma-Techu idące w pierwszym szeregu były rozrywane przez pociski Inkwizycji. Jedyne co dało się zobaczyć to potężne, płomienne eksplozje i latające w powietrzu blaszane części. Widząc to Juarez krzyknął do swoich: Teraz bracia! Za mordy, gwałty i Świętą Inkwizycję! Nieście śmierć blaszanej herezji!
Na tą komendę ze wzgórza zaczęły zbiegać liczne oddziały Świętej Armii Wyzwolenia. Na szpicy podążały jednostki inwazyjne w czarno-czerwonych pancerzach wspomaganych, wyposażeni w rakietowe miotacze ognia typu "Flamma" pod dowództwem samego Von Maikowskiego. Na obu skrzydłach natomiast atakowały jednostki lekkie - Inkwizytorzy w ciemnych płaszczach, wyposażeni w granaty termobaryczne, oraz w miotacze płomieni typu "Inferno". Ostrzał rakietowy umilkł i do walki wkroczyły oddziały szturmowe Juareza. Bitwa ciągnęła się całymi godzinami, a wojska Inkwizycji powoli zaprawiały się w walce. Niektórzy Inkwizytorzy wpadali w szał bitewny zwany potocznie kurwicą i niszczyli wszystko co stało im na drodze, łącznie ze swoimi towarzyszami.



To zjawisko powodowało coraz większe straty w szeregach Inkwizycji, ale i tak nie były one porównywalne ze stratami wśród blaszanych konserw ze Słoma-Techu. Szaleńcze nerwy nie oszczędziły nawet samego Juareza, w którego oczach odbijały się płonące trupy rozsiane po całym polu. Juarez postanowił nie oszczędzać nikogo i wezwał na pomoc "Atomowego Szamana" - tajny, eksperymentalny pojazd pancerny Inkwizytorium. Gdybyście mogli ujrzeć na własne oczy jaki owa maszyna siała pogrom w szeregach wroga. To było zarazem piękne, jak i okropne.
Po jakimś czasie walki ucichły, a ocaleli Inkwizytorzy maszerowali po pobojowisku w poszukiwaniu kolejnych ofiar. W pewnym momencie stojący w uszkodzonym pancerzu Juarez krzyknął do swoich towarzyszy broni: Bracia! To jest pierwsze zwycięstwo jakie odnieśliśmy w walce z paskudną herezją od czasu upadku Świętej Inkwizycji! Dzisiaj! Wszyscy tutaj jesteśmy żywymi dowodami na to, że Inkwizytorium powróciło na Pustkowia aby dokończyć swą chlubną misję!
Zmęczeni żołnierze zaczęli zbliżać się do Von Maikowskiego, który przekrwionymi od dymu oczami przemawiał do nich szaleńczym głosem: Nadszedł czas aby ostatecznie wyplenić wszelkie zło jakie przybyło tutaj wraz z niejakim Romanowem! Teraz! W tym momencie uderzmy z całą siłą w centrum tej zarazy! Zardzewiałe blaszaki Romanowa spłoną w zgliszczach Winktown! Odpalić "Żelazne Bestie"! Ku chwale Inkwizycji!
Po tych słowach rozpoczęto przygotowania do uderzenia na miasto, a cierpiący na "kurwicę" Juarez przemierzał pogorzelisko racząc się widokiem płonących stert żelastwa.

Próba ataku robotów na Winktown z południowego-wschodu spotkała się z oporem winkowej milicji (do filmiku nikt by nie brał gnarpów i mutków, to chyba oczywiste).

[film]C4cfo0f88Ug[/film]

Iwan Pietrow znajdował się w schronie przeciwatomowym jednej z wielu fabryk maszyn bojowych na Pustkowiach. Stał przed wielkim stołem, który wyświetlał hologram Wolnego Miasta Winktown. Ktoś mógłby się zastanowić - skąd u licha hologramy na Pustkowiach?! Otóż była to pozostałość po zamierzchłych czasach. Czasach, kiedy taki hologram można było dostać w każdym sklepie z hologramami. Cyborg analizował sytuację na froncie. Ogólnie wszystko zmierzało w dobrym kierunku. Pijacka hołota z Winktown przestraszyła się mrozu i okopała się w mieście. Maszyny przeszły w stan czuwania, regenerując uszkodzenia. Do produkcji weszły nowe modele robotów, których nie zdążono zbudować przed nuklearną wojną - myśliwce bojowe i szybkie maszyny zwiadowcze. Na dodatek wirus uruchomił kilka fabryk ciężkich terminatorów bojowych. Szykowała się ofensywa, która miała ostatecznie złamać opór obrońców...

Talerz dorzucił do ogniska kolejną książkę. Tym razem była to groszowa powieść "Przez czerwoną granicę" opowiadająca losy baridasyjskich imigrantów próbujących nielegalnie przekroczyć granicę Mandragoratu Wandystanu, uciekając przed prześladowaniem ze strony grodziskigo reżimu. Straszna szmira jeżeli ktoś by pytał o opinię.
Po ogrzaniu zmarzniętych dłoni, Porcelanowy wrócił do obserwowania przez lornetkę armii robotów na horyzoncie. Jedyny ruch jaki dało się zauważyć po przeciwnej stronie frontu to były małe roboty serwisowe, naprawiające uszkodzone podczas walk konstrukty bojowe które od ponad tygodnia nie poruszyły się nawet o minimetr.
Von Teller miał nadzieję że zarówno Inkwizycja, jak i wandejska partyzantka z Archiwandielska robi za jego plecami coś więcej niż tylko rżnie w karty i wykańcza żelazne rezerwy miejskiego spirytusu.
Tymczasem zauważył w oddali stadko objuczonych braminów popędzane przez ubrane w brązowe habity bobry, opuszczające Wolne Miasto Winktown jednym z sekretnych wyjść. Szkodniki rozglądały się nerwowo na lewo i prawo w obawie że ktoś może wyskoczyć zza zaspy śnieżnej i je zaatakować.
- Pieprzone futrzaki! Powinienem się domyśleć że one spieprzą z Winktown kiedy tylko wyniuchają zagrożenie życia. Ej! To skórzany fotel z mojego gabinetu! - wykrzyknął Talerz kiedy zobaczył co niesie jeden z braminów na swych barkach.

Radziecki kręcił się po mieście, wkurwiony jak zwykle. A wszystko szło tak dobrze! Przez parę dni miał w ręku całe miasto, jako dowódca jedynych sił zbrojnych w jego granicach. Socjalizm szedł pełną parą, lada chwila wszystko byłoby w jego rękach. Potem jednak w panice do miasta cofnęli się inkwizytorzy, których trzeba było regularnie pacyfikować. Część winkowych ochotników Talerza również spieprzyła - no i dyscyplinę szlag trafił.

"Przynajmniej kanały mamy załatwione" - pomyślał. Castor Vandi ogarnęły tamtejsze żeremia i zrekrutowały - siłą i perswazją - część bobrów do współpracy. W efekcie robotów w mieście już nie było.

Były jednak i plusy. W mieście mróz nie dawał się tak we znaki. Śniegiem i resztkami zniszczonych robotów wypełniono luki w obwarowaniach z gruzu. Po ulicach - w efekcie chwiejnego porozumienia między głównymi siłami - krążyły co jakiś czas grupy inkwizytorów, którzy - dość niechętnie, trzeba przyznać - zamiast palić heretyków, wypalali ścieżki w zaspach.

"Przypomina mi się zimowa kampania w Gnomii" rozmarzył się Radziecki "Kumys, sorbet rabarbarowy i scholandzcy jeńcy." Otrząsnął się jednak ze wspomnień i ruszył dalej, nadzorując odbudowę obrony miasta. Ponieważ automatycznym wieżom wolał nie ufać, na obwałowaniach umieszczano artylerię, wieżyczki strażnicze oraz generalnie większość broni większego kalibru, która znajdowała się w mieście. Szczególnie lubił elektryczne choinki, poustawiane tu i tam, przygotowane do smażenia każdego, kto by się zbliżył.

[br]Usłyszał typowy jęk i zobaczył błysk. Jedna z cewek spiorunowała jakąs grupkę pod murami. Rozszedł się zapach pieczonego bramina, a obok dopalał się jakiś mebel. "Znowu jacyś uciekinierzy" machnął ręką Radziecki i poszedł dalej.